Zapomniani bohaterowie: Andrzej Karpiński24.01.2021
Tweet
Andrzej Karpiński, dziennikarz „Sportowca”, najaktywniejszym z trójki żurnalistów, którzy w 1955 roku doprowadzili do reaktywacji i wprowadzenia rugby w poczet oficjalnie uprawianych w Polsce sportów. Pozostała dwójka tj. Wojciech Giełżyński i Jerzy Woydyłło, obaj z „Dookoła Świata” zajmowała się rugby tylko przez rok.
Pomysł reaktywacji rugby narodził się w warszawskiej kawiarni. - Było to na początku września 1955 roku, siedzieliśmy z Andrzejem Karpińskim z redakcji „Sportowca” w kawiarni „Pod Kurantem” i rozmawialiśmy co by tu ciekawego wymyślić, bo pociągały mnie nowe rzeczy. W tym czasie pisałem w dziale sportowym, przychodziły do nas różne zagraniczne gazety m.in. z Francji, a tam dużo pisano o rugby, słyszałem, że na Śląsku istnieje jedyny w Polsce zespół o przedwojennych tradycjach - Murcki. Pomyślałem, że warto by tę grę rozpropagować w Polsce - wspominał Giełżyński. Od pomysłu do wykonania droga była krótka, już w tym samym miesiącu redakcje „Sportowca” i „Dookoła Świata” złożyły w Głównym Komitecie Kultury Fizycznej propozycję oraz szczegółowy plan zorganizowania w Polsce rugby. Karpiński, Giełżyński i Woydyłło, 15 listopada 1955, zwołali w Warszawie Zjazd Założycielski, który wybrał Komitet Organizacyjny Rugby w jego skład poza dziennikarzami wszedł Karol Whitehead, który przed wojną grał w rugby w angielskim Aundel College. W Komitecie Organizacyjnym musiał być ktoś kto grał w rugby, my znaliśmy ten sport tylko z gazet - wspominał Woydyłło. Władze GKKF przychylnie ustosunkowały się do rugby, czego efektem było sławetne rozporządzenie Włodzimierza Reczka z 14 grudnia 1955 o wprowadzeniu owalnej piłki w poczet oficjalnie uprawianych w Polsce dyscyplin.
Wspomniani Giełżyński i Woydyłło interesowali się rugby zawodowo do 1956 roku, natomiast Karpiński zaangażował się osobiście i został z owalną piłką kolejne dwanaście lat. W latach 1955-1956 był Przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Polskiego Związku Rugby, w roku 1956 Przewodniczącym Komisji Organizacyjno Sekcji Rugby Głównego Komitetu Kultury Fizycznej. Jako pierwszy delegat, 23 września 1956 wziął udział w XIV Kongresie Federation Internationale de Rugby Amateur w Paryżu rozpoczynając procedurę przyjęcia Polskiego Związku Rugby do europejskiej federacji. Jego tygodnik z Komisją Organizacyjną zorganizowali w 1956 roku „Puchar Sportowca”, pierwszy turniej rugby w Polsce. W latach 1956-1957 był Przewodniczącym Komisji Organizacyjno - Propagandowej Sekcji Rugby Głównego Komitetu Kultury Fizycznej oraz członkiem Komisji Organizacyjno-Propagandowej. Na zebraniu Prezydium w grudniu 1956 roku, przed Krajową Konferencją Sprawozdawczo-Wyborczą, postulował aby już 26 stycznia 1957 założyć Polski Związek Rugby, ale pozostali uczestnicy zebrania uznali to za przedwczesne i radzili poczekać do bardziej stosownego momentu. Z tego powodu Karpiński, który był zwolennikiem szybkiego usamodzielnienia się rugby został w Prezydium jako przewodniczący Komisji Propagandowej, a przewodniczącym samego Prezydium Sekcji Rugby GKKF został wybrany Władysław Trybus. Następnie 09 września 1957 Karpiński był delegatem na Zjazd Założycielski Polskiego Związku Rugby, ale nie podobały mu się decyzje ustępującego Prezydium (m.in. poprzez zmiany kompetencji poszczególnych członków Prezydium nie doszedł do skutku wyjazd kadry do Moskwy na V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów) i oświadczył, że do nowego Zarządu nie będzie kandydował. W czasie samego Zjazdu nie udzielono mu głosu stawiają najpierw zarzuty, na które nie pozwolono odpowiedzieć. Przez kolejne kilka lat rugby obserwował więc z trybun.
Namówiony wrócił w 1965 roku najpierw jako członek Referatu Propagandy, a w latach 1966-1968 jego przewodniczący. W 1967 roku został wybrany na stanowisko Sekretarza Generalnego PZR, w tym samym roku został wybrany również do Komisji Technicznej FIRA. W dniu 29 kwietnia 1968 złożył rezygnację do czasu wyjaśnienia stosunku władz sportowych co do jego osoby w związku z odmową wydania paszportu na wyjazd na posiedzenie Komisji Technicznej FIRA w Czechosłowacji. Po otrzymaniu dokumentu „poradzono” mu szybki wyjazd z kraju dopóki ma paszport, wyemigrował więc do Francji.
