Zapomniani bohaterowie: Jerzy Rotwand21.12.2020
TweetPrzeglądając zagraniczne wortale poświęcone rugby często można trafić na biogramy dawnych gwiazd owalnej piłki, są to przede wszystkim zawodnicy reprezentacji narodowych, ale też znajdziemy sylwetki osób zasłużonych dla jednego klubu lub bohaterów jednego wydarzenia. Sylwetką Jerzego Rotwanda rozpoczynamy cykl „Zapomniani bohaterowie” poświęcony polskim zawodnikom, trenerom, sędziom i działaczom, mniej może znanym, ale nie mniej ważnym…
Jerzy Rotwand urodził się w 1891 roku w Warszawie w rodzinie prawniczej. Szkołę powszechną kończył w Warszawie, ale do szkoły średniej został wysłany do Anglii gdzie po raz pierwsze zetknął się z rugby. Podczas nauki grał w drużynach szkolnych, a po wyjeździe do Francji na studia prawnicze w Uniwersytecie Paryskim został zawodnikiem Racing Club de France. W 1920 roku wrócił do Warszawy, został zapisany do stołecznej palestry i otworzył kancelarię na ul. Kredytowej 3.
Jesienią 1921 roku zgłosił się do Związku Sportowego Orzeł Biały, miał dużo wiadomości teoretycznych i umiejętności praktycznych, które chciał przekazać drużynie, a wkrótce został drugim trenerem Orła obok Louisa Amblarda. Orzeł został podzielony na dwa zespoły, „Białych” opartych na graczach polskich szkolił Rotwand, natomiast „Czarnych” składających się z zawodników francuskich i angielskich Amblard. Jako zawodnik grał w Orle Białym począwszy od pierwszego, historycznego meczu we Lwowie w 1922 roku, do roku 1927 kiedy w wieku 36 lat wycofał się z czynnego uprawiania rugby zajmując się własną kancelarią i chorym ojcem, który zmarł 3 lata później. Zawodnikiem był wszechstronnym grał na pozycjach młynarza, rwacza, a w późniejszych latach także skrzydłowego i łącznika ataku, kopał też na bramkę. W większości meczów był kapitanem zespołu, nadal będąc jego trenerem. Sędziował też mecze innych drużyn warszawskich, pisał artykuły do sportowych gazet, a od 1924 roku został też działaczem klubu, a następnie Polskiego Związku Rugby.
W roku 1924 Orzeł Biały wzmocniony zawodnikami innych drużyn warszawskich wyjechał na dwa mecze do Bukaresztu sprawdzić formę Rumunii przygotowującej się do Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. W pierwszych nieoficjalnych meczach reprezentacji Polski pełnił podwójną rolę, trenera i zawodnika, zagrał na młynarzu. W latach 1924-1925 zagrał też w pięciu meczach międzynarodowych jakie Orzeł Biały i reprezentacja Warszawy rozegrała z klubami rumuńskimi.
W roku 1924 został kierownikiem sekcji rugby Orła Białego, którą to funkcję pełnił do 1928 roku. Wszedł również w skład utworzonej w 1925 roku Komisji Organizacyjnej Polskiego Związku Rugby, a w rok później Zarządu związku, który istniał do 1928 roku, a następnie został zawieszony. Był także członkiem założonego w 1928 roku Warszawskiego Okręgowego Komitetu Rugby, a w latach 1928-1930 Komisji Organizacyjnej Polskiego Związku Rugby.
O jego dalszych losach niewiele wiadomo, do 1939 roku prowadził kancelarię w Warszawie, a po wybuchu II wojny Światowej wyjechał do Anglii. Od 1940 roku był Sekretarzem Stowarzyszenia Prawników Polskich w Zjednoczonym Królestwie, od 1942 roku wykładowcą Studium Prawo-Administracyjnym w St. Andrews (Szkocja), natomiast w latach 1942-1945 członkiem Komisji Prac Ustawodawczych Ministerstwa Sprawiedliwości Rządu RP w Londynie (1942-1945), autor publikacji prawniczych m.in. "Organizacja adwokatury angielskiej". Po zakończeniu działań wojennych nie wrócił do kraju, zmarł w Wielkiej Brytanii w 1960 roku.
