1929: Kilka słów o rugby09.08.2021
TweetFrancois August Malin, Stadjon 04.04.1929
Francuski trener AZS-u p. Malin, w swym artykule podkreśla zalety gry w rugby.
Minął już okres tęgich mrozów zimowych i ciepłe dnie pozwalają ujrzeć na boiskach nielicznych graczy rugby. Nielicznych, gdyż niewiele jest klubów, które wobec ogólnej niechęci do rugby, odważyły się utworzyć drużyny. Do śmiałków tych należą: „Orzeł Biały” i A.Z.S. W „Orle Białym” jest niestrudzony działacz - prof. Amblard.
Każdy, kto zapyta polskiego sportowca, czy lubi rugby, usłyszy niechybnie odpowiedź: „Uchowaj Boże”. „A któżby się narażał na połamanie kości” i t.p.
Lecz srodze się mylą wszyscy, którzy są tego zdania. Rugby grane przez ludzi obznajmionych z przepisami i stosujących się do nich nie jest ani brutalniejsze od piłki nożnej, ani niebezpieczniejsze od hokeja lodowego.
Rozgrywki piłki owalnej urządzane były dotychczas bez żadnych przygotowań. Kierownicy klubów ustawiali naprzeciw siebie dwie drużyny składające się z graczy, którzy przypuszczali, że jedyną zasadą rugby jest przewracanie przeciwnika, a jedynym celem przeniesienie piłki poza linję bramkową. Wyboiste nieprzystosowane do celu tereny dopełniały miary i rozgrywki z zasady kończyły się zniechęceniem ciężko nieraz okaleczonych graczy i niesmakiem nielicznej publiczności.
Urządzanie spotkań tego rodzaju było błędem nie do darowania. Każde zajęcie, a więc i sportowe, odbywa się według pewnych zgóry ustalonych zasad. Szofer zanim otrzyma prawo jazdy, musi się wykazać posiadaniem pewnych wiadomości zarówno, praktycznych jak i teoretycznych. Rugby posiada również pewne przepisy, które należy przed przystąpieniem do gry poznać.
Jeszcze jedna rzecz odstrasza sportowców od uprawiania tej wspaniałej gry. Oto łączenie rugby amerykańskiego z europejskiem. A przecież poza nazwą mało mają wspólnych cech obie te gry. Należy stwierdzić prawdziwość pogłosek mówiących o tem, że podczas rozgrywek rugby w Ameryce poza linją boczną czuwają legjony lekarzy, sanitarjuszów z noszami, pogotowie i t.d. Wypadki śmierci są tam równie częste, jak u nas wypadki złamania nogi na meczu piłki nożnej. Na meczach rugby angielskiego skromna nawet apteczka jest zbędną. Wszyscy sąsiedzi Polski, jak Niemcy, Czechosłowacja, Rumunja, a nawet Jugosławja zrozumieli olbrzymią wartość sportową rugby i uprawiają je już od dawna. Tem dziwniejszem jest dla mnie stanowisko polskiego swiata sportowego, który posiadając na ogół dość wysoki poziom, zajął w tej sprawie stanowisko nie tylko sportowo obojętne, ale wręcz nieprzychylne.
Trzeba więc przezwyciężyć niechęć, a może za lat kilka Polska będzie przodować z Europie w rugby, tak jak przoduje w hokeju, w narciarstwie, w jeździectwie. Pójdę nawet dalej w mych przypuszczeniach, najczęściej sporty zespołowe są kopalnią rewelacji sportowych. Jaurreguy, słynny rugbyman francuski, rzuca kulą 13 mtr, skacze w dal 7 mtr, biega setkę w 11 sek, a wszyscy inni, jak Beateguy, jak Degland są lekkoatletami niepowszechnej wartości.
Nie przypuszczam, żeby Francuzi stanowili tłum dzikusów chętnie oglądających rzezie. A jednak takie są rezultaty jednego meczu międzynarodowego, rozegranego na stadjonie Colombes w roku bieżącym:
a) 45,000 widzów,
b) 800 policjantów pilnujących porządku,
c) 450 autobusów przywoziło publiczność,
d) 9600 aut prywatnych utworzyło mur dokoła stadjonu,
e) dochód wynosił 577.000 franków
Te cyfry nie wymagają chyba komentarzy.
